One night in Bangkok

De trip van Koh Kong naar Bangkok verliep goed. Uiteraard blijft een rit van 7 uur vermoeiend maar uitgaande van het ergste viel het mee. De grensovergang verliep ook vlot. Het is duidelijk te merken dat we weer op Thaise bodem zijn. Veel minder rotzooi op de straat en glimlachende gezichten. Ons hotel Adagio ligt in de wijk Sukhumvit. Een druk gebied met veel hoogbouw, wolkenkrabbers en winkelcentra. Tsja, die 2x zoveel inwoners als heel Belgie zullen toch ergens moeten wonen in Bangkok. We hebben een gezellige kleine studio maar zijn te moe om nog veel te ondernemen.... We gaan nog wat eten en kruipen het bed in.

Vrijdag 30 augustus. De dag van ons vertrek. Aangezien we pas 's avonds vliegen trekken we overdag de shoppingmalls in. Jaan en ik laten ons nog eens goed onder handen nemen door een Thaise masseuse. Dat was niet echt ontspannend te noemen.... De shoppingcentra geven ons het gevoel dat we al terug in Europa zijn dus al gauw wordt het hangen, internetten en vervelen..... Om 17 uur nemen we de skytrain naar het vliegveld alwaar we Azië vaarwel zwaaien. We hebben genoten. Het was weer een geweldige reis!

Problem solved.....

Zondag 25 augustus komen we, na wederom een flashpacker busrit van zo'n 5 uur, aan in Kep. De hoop op mooi weer aan de kust is ons al tijdens de reis ontnomen. Het regent al de hele middag en ons hotel Auberge al la Plage is alleen bereikbaar met natte voeten door een gevormde beek voor de ingang. De kamer valt tegen. Geen airco, klein, bedompt, vochtig, een ventilator die niet werkt... Tussen de buien door gaan we teleurgesteld op zoek naar en restaurantje. Het enige dat we vinden zijn rijen van overdekte bamboe-vlonders langs de zee, zonder tafels of stoelen. Het had meer iets weg van een

tentenkamp. Bij gebrek aan iets beters nemen we plaats en bedenken dat we nu wel geld uitsparen door 'als de Khmer' te eten. Uit de kippensoep vist Tijn eerst een hart, vooraleer hij voorzichtig van de bouillon durft te proeven... De gegrilde octopus is heerlijk en aangezien het inmiddels keihard regent blijven we nog lang hangen, liggend op de bamboematten en hangend in de hangmatten. Al met al nog niet zo'n slechte plek, totdat.... we de rekening vragen. We moeten maar liefst 41 dollar betalen! Zo duur hebben we de hele reis nog nooit gegeten!

Na een volledige dag regen staan we 's maandags op met een waterig zonnetje. We maken ons klaar voor een wandeling door Kep National Park. We weten dat we bij de entree inkom moeten betalen, maar zijn al van te voren de weg kwijt. We klimmen en klimmen en net als we op willen geven bereiken we de top van de berg. Met het geluid van gibbons op de achtergrond beginnen we aan de terugtocht. Op veel grote insecten en hagedissen na zien we geen dieren, maar de wandeling was de moeite.

Op de terugweg staan we ineens bij de ingang. Een vriendelijke meneer vraagt ons naar onze tickets die we dus niet konden overhandigen. Dus moesten we alsnog betalen om het National Park uit te gaan! 
We maken een stop bij hotel La Bout du Monde, en vullen ons vochtgehalte met prachtig uitzicht over de baai.

's Middags trekken we naar het strand. We zwemmen in de de regen in de zee en de jongens graven een zand-jacuzzi. Het feit dat we de enige bleekhuiden zijn op het hele strand maakt ons al een bezienswaardigheid op zich, maar de gigantische kuil van de jongens heeft nog meer bekijks!
's Avonds gaan we naar de krabmarkt. Dat is de bekendste troef van Kep. Helaas zijn we aan de late kant en is de meeste krab al verkocht. We eten nog gegrilde inktvisjes en phad thai met krab en voor we terug gaan naar onze bedompte hotelkamer springt Tijn nog even de zee in voor een nightswim!

We zijn niet rouwig om Kep te verlaten. Het is een klein, authentiek dorp maar er valt niet veel te beleven. Aangezien de trip naar Bangkok in een keer te lang is, boeken we een busticket naar Koh Kong. Helaas rijden er geen Ibis bussen op dit traject, maar we beloven ons een minibus met airco en maximaal 15 personen. Dat was ook zo, tenminste de eerste 10 kilometer tot in Kampot. Daar moeten we de eerste keer overstappen. Dat er nog 2 buswissels volgen weten we dan gelukkig nog niet.... De tweede minibus is al met aanzienlijk mindere luxe. Airco lijkt nauwelijks te werken en de vering lijkt ook te ontbreken. De wegen zijn grotendeel niet geasfalteerd en de staat van de wegen is erbarmelijk... Een en al gaten en modder. We slingeren van links naar rechts over de weg om de grootste kuilen te ontwijken. Probleem is dat de tegenliggers dat ook doen..... Ik onderdruk mijn gedachten die wederom op zoek gaan naar een logica, logica die aantoont waarom de hoofdweg richting Thaise grens niet verhard wordt. Of toch alleszins de gaten worden opgevuld.... Een enorme kuil katapulteert deze gedachte en ik geef me over aan de Cambodjaanse manier van transport.... Een paar uur later komen we totaal door elkaar geschud aan bij een soort van wegrestaurant. Weer allemaal de bus uit en wachten. Geen idee hoelang en waarop, want dat kan niemand je vertellen. We treffen in Cambodja sowieso zelden iemand die een beetje Engels kent. Een uur later blijkt dat we moeten instappen in een andere bus. Alleen blijkt dat die bus al vol zit. Als schapen staan wij te wachten op een oplossing, terwijl de chauffeur niet begrijpt waarom wij niet willen instappen. Hij dirigeert ons met koffers en al de bus in, plaatst een paar krukjes van 20 centimeter hoog in het gangpad, start de bus en vertrekt. Tsja, wat doe je dan.....?

  

Na maar liefst 8 uur hobbelen komen we aan in Koh Kong. We maken hier eigenlijk alleen maar en stop omdat de rit direct door naar Bangkok te lang is. Twaalf uur zeiden ze, maar dit stuk zou ook maar 6 uur duren..... We hebben onszelf beloond met een iets duurder hotel, Oasis Resort. Na onderhandelen met de tuktuk chauffeur worden we voor de poort afgezet. Alleen...... die poort is gesloten. We roepen en rammelen aan de poort en uiteindelijk lukt het iemand uit zijn namiddagslaapje te wekken. Maar de poort wordt niet voor ons open gemaakt. Het enige woord dat we begrijpen is 'No'. Er wordt nog iemand bijgehaald. Nog een keer 'No'. Er wordt druk overlegd en gebeld en we wachten op het resultaat. Uiteindelijk wordt er gebeld en krijgen we de gsm overhandigd. Via de telefoon wordt er in gebrekkig Engels verteld dat we mogen blijven slapen, maar dat we geen eten kunnen krijgen. Prima, als we maar kunnen neerploffen..... we zij stikkapot!

Eenmaal door de poort zien we waar we zijn terecht gekomen. Ook al is het ietwat vergane glorie en zou een opknapbeurt op zijn plaats zijn, het is een heerlijke plek. We zijn de enige gasten, dus we voelen ons direct thuis. We duiken het zwembad in en zijn alle reisperikelen al snel vergeten!

We voelen ons hier zo relaxt dat we besluiten nog een nacht bij te boeken. We zouden eigenlijk op woensdag al doorreizen naar Thailand, maar besluiten donderdag in een ruk door te gaan naar Bangkok. Net als we op woensdag met Harry de tuktukdriver naar de mangroves willen vetrekken, vragen de drie medewerkers van ons resort ons of we met hun mee willen lunchen. De pot schaft visjes, octopus en kikker.... Tijn houdt het bij rijst, Jaan en ik peuzelen een gegrild octopusje op en Chris waagt zich aan een kikkerbil en een stuk van een groter soort octopus. Met een mond vol inkt zijn we blij dat we weg moeten, onze tuktuk staat te wachten! 

Koh Kong ligt aan een soort delta met veel verschillende waterwegen en eilandjes. Aangezien het gebied langs de zee ligt is er eb en vloed, en liggen sommige delen land gedeeltes van de dag onderwater. Een bizar mangrovelandschap, met grillige en mysterieuze begroeiing zijn het resultaat. We maken een leuke wandeling over een verhoogd wandelpad en plonzen 's middags weer ons privé zwembad in.

Onze laatste dag in Oasis Resort vertrekt onze bus naar Bangkok pas om 14 uur. We luieren nog wat aan ons zwembad, spelen nog een spel dart, testen onze kwaliteiten nog eens aan de pooltafel en nemen afscheid van Cambodja. Zeer onwerkelijk dat we overmorgen alweer naar huis moeten vertrekken...
Oh ja, gisteren liepen we op straat en lagen daar opeens allemaal geldbiljetten. De kids begonnen meteen alles op te rapen en na 63 biljetten dachten we even heel erg rijk te zijn. Maar helaas was het omgerekend maar net anderhalve euro!

Achter prikkeldraad en tralies...

De busrit naar Phnom Penh was er een voor flashpackers: backpackers met luxe! Een bus van Giant Ibis met wifi, een stewart, oplaadpunten voor de gsm, snacks.... En aangezien de bus nog niet voor de helft vol zat haden we ook nog eens alle ruimte. De 5,5 uur vlogen dan ook voorbij. 
Ons guesthouse RS II was niet echt geweldig en voor het eerst sliepen we met z'n vieren op één kamer. Effe wennen dus aan elkaars gewoontes! :-)

De volgende dag ging niet 'leuk' worden, dat wisten we op voorhand. Zien, horen en tot je door laten dringen dat maar liefst 3 miljoen van de 8 miljoen inwoners van Cambodja door Pol Pot en de Rode Khmer werden afgeslacht, is niet echt iets om je op te verheugen. Maar het was wel nodig om dit land beter te begrijpen.

Dus bezoeken we een van de vele Killing Fields die Cambodja telt, Choeung Ek. De Nederlandstalige audiotour leidt ons over het terrein waar na de val van Pol Pot eind jaren 70, de massagraven van duizenden mensen werden ontdekt. De kuilen in het landschap verraden de plekken waar hun lichamen als vuil werden gedumpt. De aanblik van de zogenaamde baby-boom doet me rillen, ondanks de brandende zon en de hitte. Het monument van alle opgegraven schedels doet iedereen zwijgen..... De lachende stemmen van de kinderen op het ernaast gelegen schoolplein staan in schril contrast met de gebeurtenissen op deze lugubere plek....

Daarna bezoeken we nog S21, Tuol Sleng. Een oud schooltje dat door de Rode Khmer werd gebruikt als gevangenis en martelkamers. Ik bespaar jullie de gruwelijke details, maar alleen al de aanblik van de duizenden foto's die gemaakt werden van alle mannen, vrouwen en kinderen die hier opgesloten zaten was zeer beklijvend....

De dag erna vieren we het leven! Om precies te zijn Tijns 14e verjaardag! We bezoeken het Phnom Tamao Wildlife Rescue Centre, een opvangcentrum voor inheemse wilde dieren. Sil uit Opglabbeek zou jaloers zijn op zo'n groot stuk land! De Nederlandse Aram en zijn Khmer vrouw Vathana van Betelnut Tours leiden ons rond door het park en vertellen ons de achterliggende verhalen bij alle dieren. Sommige dieren kunnen helaas niet meer worden terug gezet in de vrije natuur en zijn inmiddels erg gewend aan mensen. Zo

voederen we olifant Lucky en geven we gibbon Cooky een rugmassage! Vathaya kookt een overheerlijke lunch voor ons en we horen de trieste verhalen van tijgers, luipaarden, beren en apen die ooit als huisdieren werden gehouden. Een vermoeiende maar leuke dag. En Tijn kreeg zelfs een kaart gemaakt van olifantenpoep van onze tourleiders!

Zondag 25 augustus is het alweer tijd om de hoofdstad te verlaten. Het idee was om de trein te pakken (het enige treinspoor dat nog in gebruik is), maar om tijd te winnen kiezen we toch weer voor de flachpacker-bus. We reizen naar Kep, aan de kust. Hopelijk werkt het weer mee en kunnen we toch nog wat beach-sfeer opsnuiven!

Stempelen en tempelen...

Donderdag 16 augustus stappen we terug op de boot en in de bus naar Si Phan Don. Si Phan Don is een verzameling van 4000 eilanden in het uiterste zuiden van Laos. De eilandjes zijn ontstaan doordat de Mekong zich hier splitst in vele kleinere stroompjes. Wij gaan naar het eiland Don Khone omdat de reisgids ons belooft hier zeker het relaxte eilandgevoel te kunnen ervaren waar we onze andere reizen altijd zo van genieten.... Als we aanmeren blijkt ons hotel, Sengahloune Villa, naast de pier te liggen. Lekker makkelijk, dus snel inchecken en eiland verkennen. Er rijden op het eiland geen auto's dus dat geeft meteen een relaxte sfeer. Wel valt ons op dat het er primitief is. We bekijken uiteraard alles met westerse ogen, en dat is niet altijd de beste manier. Maar waarom je de kuilen en gaten op het hoofdpad van klei niet opvult met zand en stenen, maar liever dagelijks slalomt over een modderpad vol diepe regenplassen blijft ons verbazen..... 
Het echte eilandgevoel blijft uit.... Het eilandje is charmant, maar de gezelligheids-touch en het palmbomengevoel ontbreken. Het bruine Mekongwater nodigt ook niet uit om erin te plonzen maar gelukkig kunnen we gebruik maken van een zwembad van een collega-hotel een paar honderd meter verderop...

De tweede dag op het eiland kiezen Jaan en Tijn er voor om bij het zwembad te blijven. Chris en ik huren fietsen en hobbelen en glijden over modderpaden naar het Somphamit waterfall park. Wederom worden we verrast door de verscheidenheid aan watervallen. Al zijn het hier meer supergrote stroomversnellingen, de kracht ervan is weer enorm. De hoeveelheid stromen die hier hun weg vinden over een enorm uitgestrekt gebied is indrukwekkend. We fietsen daarna nog verder naar een plek waar de irriwaddy dofijn nog voorkomt. Het is echter niet het juiste seizoen om deze zoetwaterdolfijn te spotten. Daarnaast blijken er hier nog maar 3 (!) te leven. Te oud om zich nog voort te planten dus een verdrietige toekomst in het verschiet... We fietsen terug naar het hotel en worden weer overvallen door een fikse regenbui. Al hebben we onze regencapes bij ons, de pratsj spuit tussen onze tenen!   

's Avonds maken we een mooie wandeling door de rijstvelden. Ondergaande zon, spelende kinderen, waterbuffels en mensen die op het land werken. De eilanden in de Mekong geven een authentiek stukje Laos weer. Ook al kregen we niet het bountygevoel, het was er heerlijk toeven. We drinken nog een laatste Lao Lao (Chris toch....).... en maken we ons klaar voor Cambodja.

Zondag 18 augustus staat in het teken van verplaatsen. We verlaten Laos en trekken naar Siem Reap in Cambodja. Een traject van zo'n 350 kilometer, waar we volgens de planning 12 uur over zouden doen. Inmiddels begrijpen we waarom. Je rijdt in totaal zo'n 6 uur. De rest van de tijd besteed je aan wachten, wachten en wachten. We worden maar liefst 3x overgeplaatst naar een ander busje met andere reisgenoten. De andere reisgenoten zien we dan de volgende stop weer terug. Waarom we verschillende keren verdeeld en weer samengevoegd worden over diverse busjes is totaal onduidelijk. Maar het is verspilde energie om die logica te begrijpen. Evenals de situatie dat iedereen het busje uit moet, het busje en de chauffeur 25 meter verderop gaan staan wachten en wij een uur later weer in hetzelfde busje moeten instappen. Gelukkig hebben we leuke reisgenoten en lukt het om de humor ervan in te blijven zien!

Een ander staaltje Aziatische werkverschaffing zien we op de douane. We moeten allemaal uit het busje en onze chauffeur rijdt weg. We lijken ons in no-mens-land te begeven en een norse man in uniform dirigeert ons naar een loket. Hier betaal je 2 dollar per persoon om Laos te mogen verlaten. Aan dit ene loket zitten drie personen om deze dollars in ontvangst te nemen en een stempel zetten. Dan lopen we door over een braak liggend terrein om het echte douanegebouw te betreden. Het ziet er indrukwekkend uit maar de werkwijze is eerder lachwekkend. Loket 1: Je moet twee identiek dezelfde papieren invullen. Loket 2: paspoort en pasfoto afgeven. Stempel zetten. Loket 3: 35 dollar betalen en stempel zetten. Loket 4 sla je over want daar zit degene die de stempels in je paspoort zet. Loket 5: Je ontvangt je paspoort weer terug en mag het gebouw verlaten. Net als probeer ik alle papieren en paspoorten weer netjes opgeruimd in mijn tas te stoppen, roept er nog een stem uit een verderop gelegen loket 6: Passport please! Och ja, paspoortcontrole. Natuurlijk, die hadden we nog niet gehad!!!!???
We mogen blij zijn dat we in het laagseizoen reizen want we waren slechts met een tiental personen bij de grensovergang. Ik geef het je te doen als hier rijen staan.....

De tweede helft van de reis gaat iets vlotter en om 8 uur 's avonds komen we aan in Siem Rap. De tip van Kathleen om in Okay 1 Villa te verblijven was een goede. We begeven ons naar het dakterras waar we kunnen zwemmen en eten. Een ding valt meteen op: de prijzen liggen hier veel hoger dan in Laos. En het feit dat de Cambodjaanse Riel hier door elkaar wordt gebruikt met de dollar, maakt dat berekenen van de kosten ingewikkeld is. Dus laten we het ons maar gewoon smaken zonder teveel te rekenen!

De dag erna trekken we naar de tempels. Het hoogtepunt van Cambodja, het grootste tempelcomplex ter wereld en een van de wereldwonderen dus de verwachtingen zijn hoog. We kopen een drie dagenpas, aangezien een twee dagenpas niet bestaat! Onze eerste stop is bij Angkor Wat. Ik verbaas me in eerste instantie over het kleine aantal toeristen. Niks geen rijen, geen koppen lopen en mogelijkheid genoeg om foto's te maken zonder ongewenste gezichten erop. De tempels zijn enorm groot en we verdwalen in de prachtig bewerkte galerijen rondom. We klimmen naar de top en genieten van het uitzicht. Magisch..... Het blijft onbegrijpelijk hoe zo'n staaltje vakwerk in de 11e en 12e eeuw gebouwd zijn zonder enige vorm van motorische of elektrische hulpmiddelen.

De tweede stop is bij Ta Prohm. Dit complex is met name bekend uit de film van Tomb Raider met Lara Croft. Het is hier drukker dan bij Angkor Wat maar zeker zo indrukwekkend. Megagrote bomen groeien er door en over de tempels. Een mysterieuze plek....

Nummer 3 van vandaag is de Bayon tempel van Angkor Thom. Deze wordt ook wel de tempel met de gezichten genoemd. Het is inmiddels al later op de dag dus het strijklicht geeft een extra dimensie. Wederom een prachtig stukje meesterwerk.....

Onze tweede dag staan nog 5 tempels op de planning: Preah Khan, Neak Pean, Ta Som, Pre Rup en Prasat Kravan.  De eerste, derde en de vierde kunnen ons bekoren. De overige twee maken niet meer zoveel indruk. Na twee dagen zijn we blijkbaar wel een beetje uitgetempeld..... 

We hadden de jongens beloofd vandaag ook nog naar het warmuseum te gaan dus Lyna, onze tuktuk chauffeur zet koers richting een ietwat armzielige, stoffige verzameling van roestige oorlogsvoertuigen en wapens. Maar de jongens vonden het geweldig en lieten zich zelfs niet weerhouden door de regen die inmiddels weer losbarstte.

Die regenbui was de hevigste die we tot nu toe meemaakte. Op de terugweg veranderde de staat in een kolkende beek en onze tuktuk kon niet meer bij ons hotel geraken. We werden een straat verder in de hevige regen afgezet en vervolgden onze weg te voet door het water dat inmiddels op sommige plekken tot boven de knieën kwam! Het leverde hilarische beelden op, al huiverde ik bij alles wat ik onder water rond mijn benen voelde bewegen.....  Rond ons dreven plastic flessen, slippers, kokosnoten en veel andere ondefinieerbaar materiaal.... Maar ik maakte me meer zorgen over alle ondefinieerbare zaken onder water die ik niet kon zien maar wel voelde!

Onze laatste dag in Siem Riep is een relaxt dagje. Tijn blijft in het zwembad bij zijn Nederlandse vriendjes en wij gaan met z'n drieën naar de markt. 's Middags worden de blog bijgewerkt, een handwasje gedaan en het vervolg van de reis bepaald. 's Avonds gaan Tijn en ik nog naar een Cambodjaans circus. Een project voor kansarme kinderen die een mooie acrobatische show geven. Zeker voor de turners onder ons een leuke voorstelling!

Vanmorgen stonden we braaf om 9 uur te wachten op onze bus naar Phnom Penh. Tot de mededeling kwam dat de bus pas om 12.30 uur zou vertrekken..... Geen probleem. Wij wachten nog wel even. Wachten is inmiddels onze tweede natuur geworden.....